Capital task for Andhra Pradesh

As Andhra Pradesh Chief Minister N. Chandrababu Naidu sets the State on a course of building a new capital, Amaravati, failure is not an option for him. He has no alibis lined up. He has declared a 2018 deadline for the completion of the first phase of the project. By that time he expects the State to have its own Secretariat, Legislature, High Court and other core administrative centres. It is notable that 2018 is the year before the next election. This is an implicit, but bold, declaration that the Chief Minister will seek a renewal of his mandate on the strength of his success in building the capital. If Amaravati fails, Mr. Naidu could well fade into history – albeit as an astute trier – because he has staked his all on it. But there is an important proviso to consider here: Amaravati will not be judged merely for the building of it; it will be judged a success only if it works for the people of Andhra Pradesh. It should bring jobs for its youth, power the economy of the entire State, and help the displaced farmers and workers find new livelihoods.

Indeed, that is Mr. Naidu’s vision. He has a nuanced understanding of the mandate given to him against all expectations in 2014 in an election in the throes of the bifurcation. He thinks he has been brought in to build a powerful urban economic hub that will pull the State out of its excessive dependence on agriculture. He thinks his task is to give the State a tall city that commands the eastern sea coast and speaks the language of commerce to the great capitals of East Asia and South-East Asia. He thinks he is the man for it, and that the people look to him because he has had experience in such endeavours. If the people wanted to keep residuary Andhra Pradesh as it is – pastoral and provincial – why would they have him? Some analysts think Mr. Naidu in his second stint as Chief Minister is a chastened man, having been humbled earlier by rural voters despite his success in building the Cyberabad quarter of Hyderabad. He is wiser, certainly, but not necessarily chastened. In fact, his commitment to Amaravati is even more fierce, but tempered by the realisation that a city is not just the sum of the economic operations within it but of the opportunities it transmits to all corners of the State. The Amaravati foundation-laying ceremony on October 22 is Mr. Naidu’s first step into the waters. In the days ahead he will no doubt encounter challenges in the form of distressed farmers in drought-hit pockets, displaced workers in the capital region, and dissatisfied youth in Rayalaseema. But Mr. Naidu believes he can ford the river this time.

Source:The Hindu

Needed, a more credible mechanism

The recent findings of two inquiry commissions in Sri Lanka underscore the need for a formal process to investigate and prosecute those responsible for grave crimes during the armed conflict that spanned three decades. The submission of the reports in Parliament should be welcomed, although it could also be interpreted as a signal to the international community that the domestic mechanisms are strong enough. The Maxwell Paranagama Commission, mandated to probe cases of missing persons and allegations of war crimes, has established that there were significant civilian casualties caused by Sri Lankan Army shelling in 2009 and that there may have been many individual acts of war crimes. The three-member Commission has, however, mainly blamed the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE) for the civilian deaths, noting that it used civilians as human shields, placed weaponry in their midst and prevented them from leaving war zones. At the same time, the panel has pointed to the need to probe the exact circumstances of each instance of shelling of civilian clusters to fix individual responsibility. It has recommended an investigation led by a judge into some cases – such as the killing of LTTE political leaders while they were surrendering to the army, the disappearance of over a hundred LTTE members after their surrender, and the death of Balachandran, son of LTTE leader V. Prabakaran. Instituting presidential commissions of inquiry is quite common a practice in Sri Lanka. But the mechanism is inherently limited in scope as the proceedings do not amount to criminal prosecution. An earlier exercise by the Lessons Learnt and Reconciliation Commission (LLRC) was notable for its acknowledgment of violations of human rights and humanitarian law, and its recommendations for justice and reconciliation.

The Paranagama Commission has contributed immensely to the cause of truth-seeking and justice by flagging key instances and setting out the circumstances in which they took place. It has identified the legal framework in which actions on the battlefield ought to be assessed. On the other hand, the N.K. Udalagama Commission, which probed certain grave crimes that took place in 2005-06, has some controversial findings. It has blamed the LTTE for the death of 51 schoolgirls in August 2006 in an air strike, failing to note that their being possible LTTE recruits was not sufficient ground to target them. Also, the claim that the LTTE could have killed 17 local workers attached to an international aid agency appears to be only conjecture. With Sri Lanka under pressure from the international community to probe the crimes, it has to come up with a mechanism that is more credible. A model rooted in international principles and drawing on translational legal and forensic expertise will have to be evolved so that an empowered domestic judicial process can address the issue. Transitional justice requires sustained action, not just sporadic inquiries.

Source:The Hindu

Crises in the Maldives

The dramatic arrest last week of Ahmed Adheeb, the Vice-President of the Maldives, has escalated the political crisis in this young democracy, already fragile. The government says Mr. Adheeb was involved in an explosion on board the presidential boat on September 28, and that it was aimed at assassinating President Abdulla Yameen, as rumours in Male had claimed. He has, therefore, been removed on charges of “high treason”. A day after the arrest, President Yameen said his ex-deputy was a “threat to national security”. Under the Maldivian Constitution, if the President dies, is incapacitated, or resigns, the Vice-President takes power. But Mr. Adheeb has strongly denied the charges. His lawyer says the government had asked him to stay put when he was in Singapore a day before his arrest, but he still chose to come back to the country “because he’s innocent”. While there is no doubt that Mr. Adheeb has to be put through due process if he indeed has had any role in the blast, given the power struggles that the Maldives has witnessed over the past three years, there is no telling what is actually happening in this South Asian archipelago that is best known for its luxury tourism.

To start with, President Yameen’s election itself was controversial. In the 2013 election, held after the country’s first democratically elected President Mohamed Nasheed resigned amid protests, the Supreme Court annulled the first round of voting, in which Mr. Nasheed was leading. The re-vote was delayed by the authorities, allowing enough time for Mr. Yameen, a half-brother of former dictator Abdul Gayoom, to make his moves. The Yameen Presidency has been criticised widely for its intolerance of dissent and crackdown on the opposition. Mr. Nasheed was jailed for 13 years this year on terrorism charges. A United Nations panel had ruled the jailing illegal and called for his immediate release, a call the government rejected. Opposition protests demanding Mr. Nasheed’s release were tackled with a heavy hand. The arrest of Mr. Adheeb, who was picked by the President three months ago to replace his impeached running mate Mohamed Jameel, comes close on the heels of the sacking of Defence Minister Moosa Ali Jaleel. All these point to a growing sense of instability surrounding the Yameen regime. The obvious question that Mr. Adheeb’s arrest raises is whether it is part of a larger power game, or whether the government has credible evidence linking him to the blast. If the government’s claims are true, it should be ready to try Mr. Adheeb in a transparent and impartial process. Meanwhile, Mr. Yameen should be ready to change his authoritarian ways, respect the democratic rights of his people, allow the opposition to operate freely and thereby strengthen the foundations of the young democracy. Only then can he offer a stable government to his people and save the Maldives from this state of flux.

Source:The Hindu

வங்கித் துறை விற்பனைக்கு!

வங்கிகள் அரசுடைமையாக்கப்பட்டதன் முக்கிய நோக்கமே, மக்களுக்குச் சேவை செய்யத்தான்

வங்கித் துறையை எப்படியாவது முழுவதுமாகத் தனியார் கைகளில் ஒப்படைத்துவிட வேண்டும் என்று அடுத்தடுத்து காய்களை நகர்த்திக் கொண்டிருக்கிறது மோடி அரசு.

கடந்த ஆகஸ்ட் 14 அன்று ‘இந்திர தனுஷ்’ என்ற மத்திய அரசின் கொள்கை அறிவிப்பின் அடிப்படையில், கனரா வங்கி, பேங்க் ஆஃப் பரோடா ஆகிய இரு பெரிய வங்கிகளின் தலைமைப் பொறுப்புக்குத் தனியார் துறையிலிருந்து உயரதிகாரிகள் நியமிக்கப்பட்டுள்ளனர். அதைத் தொடர்ந்து, பேமெண்ட் வங்கிகள் என்ற பெயரில் 11 கார்ப்பரேட் நிறுவனங்களுக்கு வங்கிகள் துவங்க அனுமதி வழங்கப்பட்டுள்ளது. சமீபத்தில் பந்தன் வங்கி, ஐடிஎஃப்சி வங்கி என்ற பெயரில் இரு புதிய தலைமுறை வங்கிகள் துவங்கப்பட்டுள்ளன. சிறிய நிதி வங்கிகள் என்ற பெயரில் 10 தனியார் வங்கிகள் களம் இறங்கியுள்ளன. முத்தாய்ப்பாக ஐடிபிஐ என்ற பொதுத் துறை வங்கியில் மத்திய அரசின் பங்கு 76%லிருந்து 49%ஆகக் குறைக்கப்பட்டு, தனியார்மயமாக்கப்படப்போகிறது என்ற அறிவிப்பு வெளியாகியுள்ளது. மற்ற அனைத்து பொதுத் துறை வங்கிகளிலும் மத்திய அரசின் பங்கு 52%ஆகக் குறைக்கப்படும் என்ற அறிவிப்பும் கூடவே வெளியாகியுள்ளது.

கிராம மக்களின் நிதிச் சேவையில் 40 ஆண்டுகளாகத் தலைசிறந்த பங்காற்றிவருகின்றன 56 கிராம வங்கிகள். 27 மாநிலங்களில் 639 மாவட்டங்களில் 19,000 கிளைகள் மூலமாக 80,000 அதிகாரிகளும், ஊழியர்களும் அர்ப்பணிப்பு உணர்வுடன் கிராமப்புற எளிய மக்களுக்கு சேவை அளிக்கின்றனர். 3 கோடி சாதாரண மக்களுக்கு 2 லட்சம் கோடிக் கடன் வழங்கியுள்ள இவ்வங்கிகளின் பங்குகளை 49% வரை தனியாருக்கு விற்க இவ்வாண்டு துவக்கத்தில் நாடாளுமன்றத்தில் சட்டம் இயற்றப்பட்டுள்ளது.

தனியார் மயத்தை நோக்கி

நிதியும், நீதியும் மறுக்கப்பட்ட விவசாயப் பெருங்குடியினருக்கு அரும்பணி செய்துவரும் 93,000 பிரதம வேளாண் கூட்டுறவுச் சங்கங்களின் பணி முடக்கப்பட்டு, அவை மத்தியக் கூட்டுறவு வங்கிகளின் வியாபார முகவர்களாகச் செயல்பட வேண்டும் என்று சொல்லியிருக்கிறது மத்திய அரசு நபார்டு வங்கி மூலமாக. ஆக, இவை அனைத்தும் தனியார்மயத்தை நோக்கி ஒட்டுமொத்த வங்கித் துறையையும் வேகமாகத் தள்ளிவிடும் முயற்சிகள்.

பாஜகவைப் பொறுத்தவரை அக்கட்சி எப்போதுமே பொதுத் துறைக்கு எதிராகத்தான் செயல்பட்டிருக்கிறது. பாஜகவின் முந்தைய அவதாரமான பாரதிய ஜனசங்கம் வங்கிகள் தேசிய மயத்தைக் கடுமையாக எதிர்த்தது. வாஜ்பாய் தலைமையிலான பாஜக ஆட்சியின்போது 2000 டிசம்பரில் பொதுத் துறை வங்கிகளில் மத்திய அரசின் பங்குகளை 33%ஆகக் குறைக்கும் மசோதா நாடாளுமன்றத்தில் கொண்டுவரப்பட்டது. ஆனால், வங்கி ஊழியர்கள் மற்றும் அதிகாரிகளின் ஒன்றுபட்ட போராட்ட எதிர்ப்பாலும் இடதுசாரி மற்றும் ஜனநாயக சக்திகளின் எதிர்ப்பாலும் அந்த முயற்சி முறியடிக்கப்பட்டது.

வரலாற்றின் இமாலயத் தவறு

பொதுத் துறை வங்கிகளைத் தனியார்மயமாக்க வேண்டும் என்று 2008-ல் அறிக்கை சமர்ப்பித்த ரகுராம் ராஜன்தான் இன்று ரிசர்வ் வங்கியின் ஆளுநர். “வங்கிகள் தேசிய மயம் என்பதே வரலாற்றின் இமாலயத் தவறு” என்று திருவாய் மலர்ந்தருளியுள்ள அர்விந்த் சுப்ரமணியன்தான் பிரதமர் மோடியின் முக்கியப் பொருளாதார ஆலோசகர். மத்திய அரசும், நிர்வாகத் துறையும் இணைந்து வங்கிகளை 1955க்கு முன்பிருந்தபடி முழுமையாகத் தனியார் கைகளில் சேர்க்க பகீரதப்பிரயத்தனத்தில் ஈடுபட்டுவருகின்றன. “1969-ல் பெரிய வணிக வங்கிகள் அரசுடைமை ஆக்கப்படுவதற்கு முன்னால் தனியார் வங்கிகளின் கட்டுப்பாட்டைக் கைகளில் வைத்திருந்த வியாபார நிறுவனங்கள், வங்கிகளின் மிகப் பெரும் அளவிலான கடனைப் பெரிய, வளர்ந்த வியாபார நிறுவனங்களுக்கே வழங்கிவந்தன” என்று ரிசர்வ் வங்கி அறிக்கை கூறுகிறது.

சூறையாடப்பட்ட சேமிப்பு

1947-ல் சுதந்திரம் அடைந்ததிலிருந்து 1969 வரை 557 தனியார் வங்கிகள் திவாலாகி, அவற்றில் போடப்பட்டிருந்த பொதுமக்களின் சேமிப்பு பெரும்பாலும் சூறையாடப்பட்டது. 1969-க்குப் பின்னரும் பேங்க் ஆஃப் தஞ்சாவூர், பேங்க் ஆஃப் தமிழ்நாடு, பேங்க் ஆஃப் கொச்சின், நெடுங்காடி பேங்க் உள்ளிட்ட 20 தனியார் வங்கிகள் திவாலாகின. ஒரு வித்தியாசம் - இவ்வங்கிகளெல்லாம் பொதுத் துறை வங்கிகளோடு இணைக்கப்பட்டதால் பொதுமக்களின் சேமிப்புக்குப் பங்கம் வரவில்லை. ஆனால், தனியார் வங்கிகளின் நஷ்டம் முழுவதையும் பொதுத் துறை வங்கிகளே ஏற்க நேரிட்டன. 1994-ல் துவங்கப்பட்ட புதிய தனியார் வங்கியான ‘குளோபல் டிரஸ்ட் பேங்க்’ பத்தே ஆண்டுகளில், 2004-ல் ரூ.1,100 கோடி நஷ்டத்துடன் திவாலாகியது. பொதுத் துறை வங்கியான ஓரியண்டல் பேங்க் ஆஃப் காமர்ஸ்தான் இதனைச் சுமக்க நேரிட்டது.

1960-களின் மத்தியில் விவசாயத் துறை நாட்டின் மொத்த உற்பத்திக்கு 44% வரை பங்களித்து வந்தபோது, அத்துறைக்குத் தனியார் வங்கிகள் வழங்கிய கடன் மொத்தக் கடனில் 0.2% மட்டுமே. 1969-க்கு பிறகுதான் பொதுத் துறை வங்கிகள் வழங்கும் மொத்தக் கடனில் 40% ஏழை, எளிய மக்களுக்கான முன்னுரிமைக் கடனாக இருக்க வேண்டும்; அதில் 18% கட்டாயமாக விவசாயத் துறைக்கு வழங்கப்பட வேண்டும் என்பதெல்லாம் நிகழ்ந்தன. அதுதான் நம் நாடு உணவுத் தன்னிறைவை எட்டுவதற்குக் கணிசமாகப் பங்காற்றியது.

மக்களுக்கான வங்கி

“தேசிய முன்னுரிமைகளான விவசாயம், சிறுதொழில், ஏற்றுமதி ஆகியவற்றின் அபரிமிதமான வளர்ச்சி, வேலைவாய்ப்பின் பெருக்கம், புதிய தொழில்முனைவோருக்கு ஊக்கம், பின்தங்கிய பிரதேசத்தின் வளர்ச்சி ஆகியவற்றுக்கு வங்கித் துறை சேவை புரிய வேண்டும்” என்பதே வங்கித் துறை தேசியமயமாக்கப்பட்ட சட்டத்தின் முன்னுரையில் அதன் நோக்கமாகச் சொல்லப்பட்டது. “வங்கிகள் அரசுடைமையாக்கப்பட்டதன் முக்கிய நோக்கம் - பெரும் பணக்காரர்களுக்கான வங்கிச் சேவை என்பதிலிருந்து மக்களுக்கான வங்கிச் சேவையாக மாற வேண்டும் என்பதே. அத்துடன் கிராம, சிறு நகர்ப்புறங்களில் ஏராளமான கிளைகள் திறந்து ஏழை மக்களுக்கான கடன் சேவையை அதிகரிப்பதுதான்” என்கிறது ரிசர்வ் வங்கி அறிக்கை. மேலும், 2010 ரிசர்வ் வங்கி அறிக்கை “1993 முதலான 17 ஆண்டு காலம் தனியார் வங்கிகள் செயல்பட்டதன் அனுபவத்தைப் பரிசீலித்தால், ஒன்று அவை திவாலாகிவிட்டன அல்லது மற்ற வங்கிகளோடு இணைந்துவிட்டன அல்லது வளர்ச்சி குன்றிவிட்டன” என்று உண்மையை வெளிப்படுத்தியுள்ளது.

மேலும் அந்த அறிக்கை “தனியார் நிறுவனங்களை வங்கிகள் துவங்க அனுமதித்தால் அவை சுயநலத்தோடு பாரபட்சமாகச் செயல்படும். எனவே, உண்மையான கடன் தேவை உள்ள பகுதிகளுக்குக் கடன் கிடைக்காது; அவை வாடிக்கையாளர் தேவைகளைப் புறக்கணித்து தங்களது தேவைக்கு மட்டுமே செயல்படுமாதலால் முரண்பாடு உருவாகும். எனவே, தனியார் முதலாளிகளை வங்கிகள் துவங்குவதைத் தடுப்பதன் மூலமாக இத்தகைய முரண்பாடுகளைத் தவிர்ப்பதோடு, 1969க்கு முன்பு வரை வங்கிகள் சில தனிநபர்கள் கையில் ஏகபோகமாகக் குவிந்திருந்த நிலைமையையும் தவிர்க்கலாம்” என்கிறது.

2008 செப்டம்பர் 15-ல் அமெரிக்காவில் ஏற்பட்ட நிதி நெருக்கடிக்குப் பிறகு அந்நாட்டில் 450-க்கும் மேற்பட்ட தனியார் வங்கிகள் திவாலாகின. உலகம் முழுவதும் பெரும் அதிர்வலைகளை உண்டாக்கிய அந்நெருக்கடியின் தாக்கம் இந்தியாவில் மட்டுப்பட்டிருந்ததற்குக் காரணம் 75%க்கும் மேற்பட்ட வங்கித் துறை வியாபாரம் பொதுத் துறை வங்கிகளின் கைகளில் இருந்ததால்தான் என்பது அனைவரும் ஏற்றுக்கொள்ளும் பேருண்மை.

கந்துவட்டிக்குக் கடன்

நம் நாட்டில் புதிய பொருளாதாரக் கொள்கை அமலாக்கத்துக்குப் பிறகு, மொத்த வங்கிக் கிளைகளில் கிராமப்புற வங்கிக் கிளைகள் 1994-ல் 54%-ல் இருந்து 2014-ல் 33%ஆகக் குறைந்துள்ளது. இன்றளவில் 73% விவசாயிகளுக்கு வங்கிக்கடன் கிடைப்பதில்லை. 43% கிராமப்புறக் கடன் கந்துவட்டிக்காரர்களின் பிடியில்தான் உள்ளது. 5.77 கோடி சிறு, குறு, நடுத்தர நிறுவனங்களில் 96% நிறுவனங்களுக்கு வங்கிக்கடன் மறுக்கப்பட்டுவருகிறது. மறுபுறம் ரூ. 1 கோடியும் அதற்கு மேலும் கடன் பெற்றுத் திருப்பிச் செலுத்தாதவர்களின் பங்கு, மொத்த வாராக் கடனான சுமார் 3 லட்சம் கோடி ரூபாயில் 73% ஆகும்.

ஒரு நாட்டின் பொருளாதார திசை வழியைத் தீர்மானிக்கும் வண்டிக்கான ஸ்டீயரிங் போன்ற நிதித்துறை அரசு கையில் இல்லாமல், தனியார் கைகளுக்குப் போனால் நிலைமை என்னாகும்?


Courtesy-Tamil Hindu

TAMIL NADU PUBLIC SERVICE COMMISSION NOTIFICATION NO: 17 /2015 DATED:12.10.2015

Applications are invited only through online mode upto 11.11.2015 for admission to the
Written Examination for direct recruitment against the vacancies for the years 2014-2015 and
2015-16 in the following posts included in Combined Civil Services Examination–II
(Non-Interview Posts) (Group-II A Services) [Service Code No.004]

Candidates have to Register their basic particulars through One - Time Registration which is
mandatory on payment of Rs. 50/- towards registration fee.

Date of Written Examination:27.12.2015(10:00 A.M. to 1:00 P.M).

For further details refer http://www.tnpsc.gov.in/latest-notification.html

Getting down to business

Chancellor Angela Merkel’s visit to India and her meetings with Prime Minister Narendra Modi represented a much-needed dosis realitaet, or “dose of reality”, for both India and Germany. The fact that Ms. Merkel came to India despite a brewing refugee crisis back home that kept both her Economy Minister and Defence Minister back in Berlin, shows the importance that she accords to the relationship. Mr. Modi, during his third meeting with Ms. Merkel in six months, demonstrated that he sees Germany as an important partner in trade, a provider of technology and means to clean energy, and as a partner on the UN stage. Their meetings in Delhi and Bengaluru were, however, shorn of the kind of pomp, splendour, and joint photo-ops that were the hallmarks of other bilaterals. This was for a reason: both countries seem to have realised it is time to get down to business.

As a result, Ms. Merkel spoke candidly of the problems that German businesses have faced in operating in India, and hoped that the new agreement for a special “fast-track” mechanism would help them secure licences and clearances expeditiously. For his part, Mr. Modi must be lauded for a grounded speech in Bengaluru, telling the Chancellor what India hopes to become, rather than making any bombastic claims on where the Indian economy has reached. “We’re committed to doing everything possible to convert these analyses into reality,” the Prime Minister said about the recent positive prognoses from the International Monetary Fund and the World Economic Forum about India. He listed 11 initiatives taken in order to achieve the immediate priorities of improving India’s ease-of-doing-business ranking, make a push to take manufacturing to 25 per cent of GDP in order to increase jobs, and for investment. Ms. Merkel’s response has been welcoming of the sentiments, but watchful of delivery before making any big commitments. Even the German announcements of €1 billion towards solar energy and a like sum for clean energy constitute a fraction of India’s requirements, given the decision to increase renewable energy capacity four-fold to 175 GW, for which India has told the UN Framework Convention on Climate Change it needs $2.5 trillion by 2030. The realism was particularly welcome when it came to the Joint Declaration on Intent on education: both reversed earlier positions on language studies, to ensure that modern Indian languages would be available to German students while Indian students would continue to be able to opt for German, without giving up Sanskrit. It is to be hoped that the template of the visit is an indicator of the future: of a government transitioning from the euphoria and excitement of its bilateral forays in its first year, getting down to brass tacks in the second.

Space observatory takes wing

With the successful launch of the space observatory, Astrosat, the Indian Space Research Organisation has put India in a select group of countries that have a space telescope to study celestial objects and processes. The ability to simultaneously study a wide variety of wavelengths — visible light, ultraviolet and X-ray (both low- and high-energy) bands — has tremendous implications for scientists globally, particularly those in India. Though stars and galaxies emit in multiple wavebands, currently operational satellites have instruments that are capable of observing only a narrow range of wavelength band. Since the Earth’s atmosphere does not allow X-rays and ultraviolet energy from distant cosmic objects to reach ground-based telescopes, space observatories become important to unravel celestial mysteries. With Astrosat, Indian researchers will no longer have to rely on other space agencies for X-ray data, and scientists everywhere need no longer source data from more than one satellite to get a fuller picture of celestial processes. As in the case of Chandrayaan-1 and the Mars Orbiter Mission, Mangalyaan, the Astrosat telescope will have no immediate commercial or societal implications. But the instruments have been carefully chosen to allow scientists to pursue cutting-edge research. Chandrayaan-1 and Mangalyaan returned invaluable information, although they were launched several years after other countries sent satellites to the Moon and Mars. Given the uniqueness of Astrosat, it will enable Indian researchers to work in the frontier areas of high-energy astrophysics.
It is for the first time that a majority of the payloads for an Indian satellite has come from outside ISRO. In fact, ISRO has built just one of the five payloads for Astrosat; the rest comes from scientific institutions based in India. Two of the payload operation centres that would validate the data obtained by Astrosat will be located in the Mumbai-based Tata Institute of Fundamental Research that built three of the payloads, and one each in the Inter-University Centre for Astronomy and Astrophysics in Pune, and the Indian Institute of Astrophysics in Bengaluru that built one payload. This is in recognition of their contribution to the mission. Besides providing an opportunity to build world-class instruments, Astrosat will present an ideal platform for researchers in these institutions. As is the norm internationally, for a year the teams that built the payloads would have exclusive control over what is observed by the satellite. That singularly will be the biggest benefit to Indian researchers.

Source:The Hindu